BABAANNEM DERDİ Kİ: İnsan Kısadır Oğlum..! ! !

Babaannem derdi ki: İnsan kısadır oğlum..

Ve bilmezden gelir kısalığını, bilseydi yarışmazdı yollarla, göğe evler yükseltmezdi.

Nazlı babaannem sözü de uzatmazdı ısrarı da az söyler, usul böyle, bir söylerdi bir de adamın kötüsünü piyade, sözün fazlasını şiir yaparlar derdi,

Piyade olduğumu da gördü şiir yazdığımı da küçücük bir büyük anneydi, onu yitirince anladım kısacıkmış her şey, insan kısaymış ağaçtan, ikindiden elmadan, güneşten, kardan, yağmurdan, gölgemiz bile bizden uzunmuş, ya çocukluk O da rüyasından kısaymış meğer, sanki altı kardeş nöbetleşe rüya görsek hepimizden bir çocukluk belki çıkarmış, bu dünya bir pencere türküsünü söylerdi de anlamazdık, bu dünyaya alıştık, şimdi zor geliyor dünyadan gitmek, bazen rüyama geliyor, kısacık kalıyor, bir gülümseme kadar.

Çok uzatma diyor şiiri kimse anlamaz ve ömrün de uzamaz bundan, insan yanlışlarıyla büyür, aşkı uzun boylu sanırdım anladım ama, ne zaman harflerinden de kısaymış aşk,

Bazen yazıncaya kadar geçiyor, bazen zaman alıyor aşkı içimizdeki ormandan kurtarmak aşk kısa, şiir uzun, sözgelimi bir ağaç kaybolsa da orman yine orman, ya bir harfi kaybolsa, zaten kaç harf ki insan.