İKİ KURT KÖPEĞİ

Yaşlı kızılderili reisi kulübesinin önünde torunuyla oturmuş,az ötede birbirleriyle boğuşup duran iki kurt köpeğini iziliyorlardı.Biri köpeklerden siyah biri ise tam tersi zıt beyazdı ve oniki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler sürekli dedesinin kulübesinin önüde boğuşup duruyordu.

Dedesinin sürekli göz önünde tutuğu,yanından ayırmadığı iki kurt köpeği idi bunlar. Çocuk kulübeyi korumak için bir köpeğin yeterli olabileceğini düşünüyor, dedesinin iki köpeğe niçin ihtiyacı olduğunu ve renklerinin neden illada siyah ve beyaz iki zıtlıkta oldugunu merak ediyordu. Artık bunu anlama zamanı gelmişti ve merakla sordu dedesine . Yaşlı reis, bilgece gülümsemeyle torunun sırtını sıvazlayarak ...

- 'Onlar benim için iki simge evlat' dedi
- 'Neyin simgesi' diye sordu çocuk yine merakla...
- 'İyilik ve kötülüğün simgesi. Aynen şu gördüğün köpekler gibi,iyilik ve kötülük içimizde devamlı mücadele eder dururlar. Ben bunları seyrettikçe hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım onları' dedi yaşlı reis.

Çocuk sözün burasında 'mücadele varsa kazananı mutlaka olmalı diye düşündü' ve her çocuga has, bitmeyen bu sorulara bir yenisini daha ekledi;

- Dede, peki sence hangisi kazanır bu mücadeleyi iyilik mi? Kötülük mü?
- Hangisi mi? Evlat ben hangisini iyi beslersem.''